***

У светлых імшарах у лесе вячыстым
Паветрам надыхацца б пахкім і чыстым,
Пад казачным небам, што высіцца ў высі
Ў сасновым бары, дзе хаваюцца рысі.

Знаёмае рэха здалёку гукаю,
Тут шэпчацца лісце з вятрыскам між гаю.
А кожная сцежка – сястрыца-знаёмка
Як гэта ўсё блізка, як важка і ёмка!
У леце каторым па лесе блукаю
І роднасць прысутнасці продкаў шукаю:
Маё – беларускае, роднае, чыстае!
Люстэрачка Нешчарды – праўда вачыстая
У неба ўглядаецца за Мурагамі:
Дзе - час, калі вёска гусцела стагамі?
Пра Яна Баршчэўскага камень вяшчуе
Над камнем высокая зорка начуе.
З травінкаю кожнай душа тут гамоніць
І сэрца любоўнай пяшчотай палоніць!
Ссівелы курган таямніц цягне воз,
Ля гладзі лілейнай заснуў Перавоз.
Тут звілістай нітачкай Дрыса бруіцца
Расоншчына светлаю яваю сніцца!

А. Матошка

***

Адбяліў снег самотную восень,
Лістапада схаваўшы сляды.
Дні былыя вяртання не просяць –
У былыя сыходзяць гады.
Так як лісце, як птушкі, як людзі…
Толькі вобраз імгнення жыве,
Толькі вобраз імгнення і будзе
Недзе ў радасці, недзе ў журбе.
Дні былыя вяртання не просяць,
Толькі вочы імгнення глядзяць,
У душу маю нешта прыносяць
І з былога ў дзень новы ляцяць.

А. Матошка

***

Учора напісаўся верш,
А сёння рыфмы збеглі ўпрочкі,
Гукнуўшы: “Вернемся, павер!” –
Душы і сэрца майго дочкі.

Хіба пакрыўдзіў я вас чым?
З павагай стаўлюся да слова,
Бо словы мовы ясначы,
Яны ж і дум маіх аснова.

Гарэзам-рыфмам не ўсядзець
Ля самадзейнага паэта…
Магчыма, хочуць паглядзець,
Што дзесьці робіцца за светам.

А я, тым часам, адпачну.
Як засумую – іх паклічу.
Малітвай верш свой прашапчу,
Якім спагады людзям зычу.

А. Матошка