Перад табой галаву я схіляю,

Мая чыстая Белая Русь.

Цябе ў вершах сваіх усхваляю,

Я табою заўжды ганарусь.

Ганаруся тваімі лясамі,

Што ў чыстае неба глядзяць.

Ганаруся тваімі палямі,

Збажыной залатой што гараць.

І тваім працавітым народам,

Што будуе сваю Беларусь.

Мірным днём, мірным сонца ўсходам,

Усёй душою сваёй ганарусь.

Ганаруся я подзвігам продакў,

Іх адданасцю ронай зямлі.

Перажылі час вогненны, горкі,

Пераможнасці сцяг узнялі.

Восем дзясяткаў свеціць нам сонца,

Восем дзясяткаў шчыруе вясна.

Удзячна краіна сваім абаронцам –

Страшэннай была ў нашым доме вайна.

Жах быў такі, што неба мутнела,

Ад выбухаў тых стагнала зямля.

Порахам смерці паветра гарэла

Чатыры гады – будзь праклята вайна!

Боль і пакуты, дзіцячыя слёзы,

Цяжкія дарогі ваеннай пары.

Восем дзясяткаў анёлы з нябёсаў

Нас заклікаюць – не трэба вайны!

Вайны нам не трэба, але не забудзем

Мы вогненных вёсак, такіх, як Хатынь.

На генным узроўні жыве ў беларусаў

Памяць вайны – жывы напамін.

Мы не забудзем лагеры смерці,

Мінскае гета і Трасцянец,

Якія чыніліся ў сценах тых зверствы!

Такое рабіць не мог чалавек!

У кожнай сям’і свае ёсць героі.

Хвіліна маўчання адлічвае час.

Ніхто не забыты! Ніхто і ніколі. –

Гэтая памяць свяшчэнна для нас.

У міры і згодзе жыві ты вякамі

Мая Беларусь! Цябе бачу такой!

І промнямі сонца ты ззяй на світанні

Мая Беларусь! Ганаруся табой.

                Таццяна Якімава (2024 г.)