Птушкай далёкай у небе лунае

Дзед мой, якога не бачыў ніколі.

Дзе ён загінуў таксама не  знаю –

Недзе на фронце…

                Без вестак…

                                       Да  болю.

Зорка якая яго апякуе?

(Іх незлічона у небе высокім…)

Толькі здаецца, што дзед там сумуе

Аб незваротным і нечым далёкім.

 

Можа аб ранку нязбыўным, салодкім,

Што абарвала вайна неспадзеўкі.

Аб недаслуханай песні салоўкі,

Ці на вячорках няспетай прыпеўкі.

 

Дзе той гармонік ягоны вясёлы?

Пад пералівы якога дзяўчаты

Танчылі польку ці вальс адмысловы

У весялосці сялянскае хаты.

 

Можа хацеў бы вярнуцца дадому,

Як пасля працы, што дзень завяршае,

Зняць свой шынель як найцяжкую стому,

Толькі вайна ў гэты свет не пускае.

                                                    А. Матошка