Лета ў пачатку… Рамонкі, званочкі… Мурожныя травы,

Глядзяцца бярозкі з цікавасцю ў шкельцы азёраў,

Сонейка яснае, быццам, купаецца ў хвалях блакітных,

Пяшчотна мілуе зямлю, абдымае ласкава палеткі.

Расонскі мой край адзначае жаданае, светлае свята,

Свята любові і памяці, смутку ў шчаслівай надзеі,

Тройца нарэшце прыйшла, што прыходзіць за Пасхай заўсёды

Тыдняў праз сем усяго ў духмяным, зялёным адзенні.

…Зноў вядуць успаміны ў дзяцінства сцяжынкай зарослай,

З раніцы самай шчыруе бабуля ля печы ў хаце,

Мяса варыць-гатуе ў кіпні ды яйкі фарбуе лістотай,

З топленым маслам блінцы на вяршках у талерку складае.

Рыхтуе старанна вузельчык у вельмі бялюткай хусцінцы,

На могілкі трэба ісці памінаць сваіх продкаў памерлых,

Гэта вядзецца здаўна так на нашай зямельцы расонскай,

З сівых тых, мінулых часоў, што не ведаюць нават старыя.

Вось лепшыя дзед галіфэ надзявае, піхае бутэльку,

Бурчыць на бабулю, што трэба збірацца, што корпацца хопіць,

Няёмка праходзіць ля тых, хто сядзіць ля магіл, памінае,

Агледзецца трэба спачатку, знаёмых сустрэць, прывітацца.

… А там, каля могілак, цэлы кірмаш, нібы вулей пчаліны,

Хтосьці сардэчна сястру са слязьмі на вачах абдымае,

Хтосьці крычыць, бо тут даўняга сябра ўбачыў,

І дзеці старэнькага татку вядуць да магілы матулькі.

Гожа прыбраліся ў новыя строі жанчыны, дзяўчаты,

На ўсё наваколле вядомая швачка па модзе іх шыла,

Бо па чарзе ёй фарсухі адрэзы ўзімку насілі:

Хто крэпдэшын, аксаміт, ну а хто і паркаль у палосу.

Здараецца, што сярод розных размоў аб жыцці і аб дзецях,

Пранізлівы чуецца голас, што сэрцы да болю кранае,

Жанчына галосіць па мужу памерламу ці мо па маці,

Пад елкай вялікай ляжыць на магіле і стогне ў адчаі:

“Што ж ты, шэрая зязюлечка, кукуеш?

Што ж ты ў мяне маё горачка распытваеш?

Скажы ж ты мне, шэрая зязюлечка,

Куды ж цяпер паляціш?

Можа ж к маім родненькім?

Перадай жа ты мае славечкі горкія, няшчасныя…”

А сонейка ззяючым колам ужо над галовамі стала,

І  паліць галінкі бярозак, якімі магілкі прыбраны,

Пара настае даставаць ручнікі-вышыванкі, абрусы

Ды ставіць ля крыжа куццю і гарэлку, і ежу ў місках.

Словам удзячнасці ўспомняць усіх тых, хто ляжыць у зняменні,

Хто некалі жыў на зямлі, працаваў, карыстаўся пашанай,

І лыжку салодкай куцці памінальнай зачэрпнуць адразу,

Чарку гарэлкі паднімуць і моўчкі глынуць у самоце.

Час прабяжыць з успамінамі, марамі ў добрай бяседзе,

Будуць усхліпы пад чарку і жарты, магчыма, і спрэчкі,

Свята ўсіх аб’яднае, дзянёк стане яркім, цудоўным,

Не перашкодзіць і дожджык, ён часта на свята бывае.

Кажуць так, што на Тройцу працуюць і плачуць, і скачуць,

Усё гэта праўда, кранае магілкі пустэча, пад вечар,

Стаяць толькі чаркі з гарэлкай памерлым пад лусткамі хлеба

Ды кроплі дажджу, нібы слёзкі, блішчаць у незабудках палеглых.

Вясёлыя гулі ідуць поўным крокам у клубе вясковым,

Гармонік пяе-заліваецца, стукаюць гулка абцасы,

Аддыхацца трэба ад полькі-скакухі, а тут “Сербіянка”,

І зноў кліча круг да сябе, зноў рыпіць у знямозе падлога:

“Сербияночка-дочушка у колодца моется,

Разрешите, сербиянка, с вами познакомиться”.

“У майго мілёначка худая кабылёначка,

Увалілася ў равы, заклявалі журавы”.

“Что ж ты, милая, стоишь и глядишь на хату,

Я сегодня булки пёк, оближи лопату…”

… У горкіх слязах, у жалобе, у скоках ды песнях-прыпеўках

Айчына праводзіла любая свята чаканае, летняе

І ў далоні свае пяшчотныя, летам і сонцам нагрэтыя

Прымала ад ранішняй знічкі святло-блаславенне чыстае.

                                                                               Н. Кожар