Зоя Верховская

Подробности: Опубликовано: 12.07.2019 16:43

Захацела зоркай стаць

Прачынаюся адранку
На душы - неспадзяванка:
Шчэ вачэй не адкрываю –
Вершы думкамі складаю.

Думкі слоў маіх снуюць –
Спаць спакойна не даюць.
Можа ў лесе дзе прыснула
І маланка скаланула?
Ці ад страху, ці ад стрэсу
Падыйшла я да “прагрэсу”
Захацела зоркай стаць.
Трэба ехаць у сталіцу,
Там друкарню адшукаць,
Свае вершы прачытаць.
Іх у сшытачку – дзве жмені…
Шчэ – не густа і ў кішэні…
Дзе ж мне грошы тыя браць? –
Трэба спонсара шукаць.
Мо, пайсці да старшыні,
З ім бяседу правясці,
Каб прадаў ён малака,
Ці калгаснага быка?
Як на ногі падымуся
Я з калгасам разбяруся.
Атрымаю ганарар –
Закуплю камбайны ў дар.
Ці яшчэ адно ёсць выйсце –
Хустку старую падраць,
Галаву ёй заматаць,
Заляпіць у гіпс нагу,
Ды на мыліцы мне стаць
І на паперць прыкульгаць –
У царкве народ набожны –
Можа хто і дапаможа…
Аднаго яшчэ баюся –
Мо дахаты не вярнуся –
Змогуць людцы раскусіць
І на паперці пабіць.
Вось стаю я перад вамі –
Дапаможыце грашамі?
Бо пачатак ужо ёсць:
Дзеўкі прозвішча мне далі –
Зосяй Верасам празвалі…
Справа сталася за малым –
Не хапае капіталу…

Шпак і чапля

Захацеў шпак ажаніцца,
Ды нашто яму сініца? -
Трэба ў небе жураўля…
У суседнім у балоце –
Чаплю ўбачыў у чароце…
Пер’е чысціць зухаваты,
Паляцеў да яе ў сваты.
Нясе чаплі чарвяка,
Чапля дюбай павяла:
“Частуй гэтым трасагузку,
Я ж харчуюсь па-французку –
На абед – ад жабкі лапкі,
Ды гарох на “аліўе” –
За балотам ён расце!”
Трэба выканаць жаданне,
Шпак ляціць на паляванне.
Ды якая ў яго дзюба,
Ці для жаб – яна пагуба?
Толькі ўцэліўся з палёту –
Жабы прыгнулі ў балота.
Ды й з гарохам усё дрэнна –
Вельмі дзюбка маламерна:
Поўну дзюбу назбірае –
Той да долу выпадае.
Дзень за днём вось так праходзіць –
Анічога не выходзіць.
Кажуць: воз стаіць на месцы,
Шпак не бачыцца з нявестай.
Бедны шпак змарнеў, схуднеў –
Нібы грак той пачарнеў.
Матыльком ён не лятае,
Ледзьве крыламі махае.
Яго чапля не чакала –
Бусла белага кахала…
Лета шпак адзавіхаўся –
Бабылём – адзін застаўся.