На расоншчыне вёскі жылі
Меўшы клопат надзённы аб хлебе.
У блакіце над імі плылі
Аблачынкі ў аблашчаным небе.

А пялёсткавы вэлюм сады
Даравалі нявестам найміла…
Ды счарнеўся блакіт ад бяды,
Што зямлю чорнакрыла накрыла.

Дым страшэнны ўзлятаў да нябёс,
І агонь чуў апошнія стогны!..
Аб тым горы не выплакаць слёз,
І сягоння шчыміць боль ягоны:

Пірагі, Заблудоўе і Шлях,
Баканіха й Гарэлая Яма…
Прысак тлее і сёння ў палях,
І баліць незагойная рана!

Аўсюкова, Калюты, Булы…
Іх 109 – усе і не злічыш!
Толькі ціхае слова “былі”
У іх адрас самотна прашэпчаш.

Час гаротную памяць не сцёр –
Звон Хатыні ў пранізлівай скрусе –
Напамін пра расонскіх сясцёр
І сясцёр на усёй Беларусі!

Аляксандр Матошка