У кожнага ёсць свой куток на зямлі,
Што вабіць і кліча заўсёды,
Не толькі самотна ці добра калі,
Але й проста так, без нагоды.

І мне яго ўсюды заўжды не стае,
І мне без яго ўсяго мала.
Там стомлены жаўра над полем пяе,
Як маці спявала, бывала.

Адтуль і мае карані прараслі,
Адтуль і мой шлях пажыццёвы.
І я не імкнуся да іншай зямлі,
Бо там я – чужы, выпадковы.

А. Матошка