Свята прыгожае, свята сярпоў у валошках,
Свята жытнёвых снапоў на ўзмежку ля рэчкі,
Сцеле восень на золку палотны льняныя пад ногі,
“Дажынкі” ідуць урачыста, як пышныя госці.
Сялянскія рукі не ведалі ў працы спакою,
Вывозілі гной на палі, засявалі прасторы,
Маліліся Богу, каб сонца зямлю не спаліла,
Дожджык вясновы і цёплы пасевы аблашчыў.
…І вось дачакаліся людзі дажынак на шчасце,
Андаракі, кашулі святочныя зранку адзелі,
“Бараду” з каласоў дажыналі на ніве шырокай,
Сноп рабілі з яе ў істужках, у кветках чароўных.
Голасна, гучна спявалі жанчыны на полі,
Песняй сваёй спавіваючы колас апошні,
Неслася песня, у празрыстым паветры лунала,
Гайдалася белай лілеяй на вэлюме хваляў:
“Ішоў раёк дарогаю,
Дарогаю шырокаю,
Хадзі, раёк, на мой дварок,
Мае двары мяцёныя,
Мае сталы часовыя,
Мае абрусы бялёвыя,
Напітачкі дарагія
І кубачкі залатыя,
Мае жнеі маладыя”.
Сноп той паважліва неслі на кут, асвячалі,
Будзе ў хаце стаяць ён на месцы пачэсным,
Зерне з яго гаспадыня аддасць хатняй птушцы,
Калі тая зімой захварэе, аддасць і скаціне.
Хлеб учынялі з рашчыны духмяны і смачны,
Бохан высокі і круглы пяклі, быццам сонца,
Потым у царкве асвячалі дарунак Нябёсаў,
Верылі продкі ў хлебную сілу, што гоіць.
Таму пакідалі заўсёды жытнёвы кавалак,
За абразамі трымалі ў белай сурвэтцы,
Каб зберагаў ён сям’ю ад хваробы няўмольнай,
Лекаваў добра хворых сваёй таямнічаю сілай.
…Свята дажынак і сёння пачэсна ў народзе,
Хораша так адзначаюць яго ў Расонах,
Песні спяваюць таксама і танчаць прыгожа,
Шмат пачастункаў увосень кірмаш прадстаўляе.
Можна на плошчы купіць садавіну і бульбу
Ці буйнага зерня, а можна гарбуз у палосу,
Даволі ляснога багацця ў кашолках вялікіх,
Ручаінамі мёд у гарлачык і слоік сцякае.
Меднае лісце бярозак і клёнаў шапоча,
Шамаціць на дарогах, у хованкі з ветрам гуляе,
Яркае неба высока, як нашы надзённыя мары,
Што споўняцца хутка, бо маюць такія намеры.
Прыхінуся да дрэва старога ля панскага дома,
Як быццам, да мілага сябра, што раптам сустрэла,
І стане так лёгка на сэрцы, так добра, пяшчотна,
У шчодрую восень, у шчодрае свята дажынак.
Н. Кожар
