Прасілі дождж – прыйшла стыхія,

І разышлася не на жарт.

Ламала дрэвы векавыя,

Не аглядаючысь назад.

Ірвала правады. Крушыла

Слупы бетонныя, як пні.

Антэну сувязі слажыла.

Там, дзе пагост – крыжы ляглі.

У паветры лёталі, не птушкі –

Ляцелі дахі, парнікі,

І задзявалі за макушкі

Тых дрэх, кустоў, што шчэ раслі.

І нават елкі не ўстаялі –

Ляглі, як травы ў палях.

Блакіт іх свет шчэ асвятляе,

У нас жа – слёзы на вачах.

Бярозкі, родныя бярозкі!

Вам кроны вецер агаліў.

Хілілісь да зямлі, бы з воску,

Трымаліся з апошніх сіл.

У кронах тых жывуць паданні

Аб слаўных днях нашай зямлі.

Яшчэ аб тым, як на світанні

Пранеслась тут хіжа вайны.

…Прайшла стыхія і прапала,

І сінь глыбее ад нябёс.

А дрэва сілы набірае,

Зара блішчыць ад чыстых рос.

А дожд прайшоў – на дзіва цёплы.

І пахне свежаю травой.

І суліць лёс нам ранак добры,

Нам, людзям з чыстаю душой.

     Жнівень 2021 г. Т. Якімава