Усё было як і штодзённа:

Пачатак жніўня на Іллю,

Адранку дожджык памяркоўна

Здавольваў смяглую зямлю.

І першай летняй прахалодзе

Быў шчыра рады чалавек,

Гарачыні сказаўшы: “Годзе!”,

Што над людством чыніла здзек.

Пякло, паліла чэрвень, ліпень –

Яшчэ такога не было.

Каб быў пясок нібыта кіпень,

Ну а нябёсы – быццам шкло…

І вось жаданы светлы жнівень

Вітае сціплы родны кут.

З нябёсаў раптам рынуў лівень,

Як быццам вызваліўся з пут!

І моцны вецер пеляною

Ахутаў вулкі і дамы.

Як за нябачнаю сцяною

Іх не маглі ўжо бачыць мы.

А ён мацнеў, ірваў шалёна,

Магутны – гнуў ствалы бяроз

І крэкнуў выварат стамлёна…

І лівень плакаў морам слёз.

Зрываў ён злосна шыфер з дахаў

І разбіваў усё на друз,

Нат не ўстаялі вышкі-гмахі –

Такі быў моцны ветра груз.

Калі ж убачыў я бязладдзе –

Захраснуў ком у гарляку…

Стыхіі моцы быць у здрадзе

Відаць, на ўсім людскім вяку.

Прайшло не больш за тры хвіліны,

Як выў і енчыў гэты жах,

А мне здалося, што гадзіну

Усё ён трушчыў на вачах.

Аб тым, што скорым мы прыроду,

Ужо рашуча не крычым.

Як ацалець, знайсці з ёй згоду –

Пакуль не ведаем – маўчым.

                       А. Матошка