(на Расоншчыне кажуць “Ягор’е”)

Вядома, што май наш паўночны капрызным нярэдка бывае,

Здараецца, сена скаціне ўкінь ды хутчэй сам на печку,

Бывае і так: цеплынёй разліваецца, песціць, люляе,

Пад кожным кустом быццам рай сустракае ў поўдзень.

Хораша песню спявае-заводзіць салоўка ўрачыста,

Квецень садоў услаўляючы, пахі зямелькі вясновай,

Хочацца жыць і кахаць, даражыць непаўторным імгненнем,

Збіраючы звычаі нашы вандроўнікам мудрым і смелым.

Я з ахвотай іду праз стагоддзе назад да бабульчынай маці,

Што была гаспадыняй ад Бога, выдатнай кухаркай і швачкай,

Усё заўсёды рабіла старанна і лоўка, з імпэтам,

Была першай у працы любой і не ведала стомы ніколі.

Гаспадарку трымалі вялікую: свінні, каровы, авечкі,

Лепшы конь быў арлоўскі, яшчэ конь для працы на полі...

І звычаі ведалі тыя, што ў спадчыну ім засталіся,

І шанавалі Ягор’е – сялянскае даўняе свята.

Паданні жылі ў сям’і, як у дзень гэты ясны ад ранку.

Першы раз гаспадыні ўсе выганялі скаціну на пашу,

Грамнічную свечку палілі, абносілі коней, каровак,

Тры разы ад ваўкоў запаветныя кажучы словы:

“Няхай замкнецца пашча ваўка на ўсё лета”.

Галінкі вярбы асвячонай ўтыкалі ў страху пабудовы,

Дзе жывёла стаяла, каб улетку не ведаць з ёй гора,

Нічога на Юр’я ў доўг не давалі, сачылі за гэтым,

Гналі хатнюю птушку на двор, калі сонейка добра прыгрэе.

Сэрца лашчылі ўсіх пастухоў пачастункамі, словам,

Бо не ведалі нават у хатах, як ім дагадзіць, што паднесці,

Каб пасвілі добра вясковых каровак на травах мурожных,

Каб глядзелі няспынна ўважлівым вокам і так гаварылі:

“Кароўкі-бароўкі, хадзіце па лесу, не разбягайцеся нікуды”.

Святы апякуе не толькі кароў, а таксама і коней,

Сам гаспадар на зары абмываў іх вадой асвячонай,

Чырвонае яйка качаў па спіне, па баках і па грыве,

Раз-пораз магічна казаў над канём таямнічыя словы:

“Як гэта яйка гладзенька, такім і канёк мой будзе гладкім і сытым”.

Па лузе хадзілі на досвітку, у росах качалісь і мылісь,

Каб далі Нябёсы здароўе ды дзетак прыгожых і моцных,

Дзяўчыны, што замуж не выйдуць ніяк, запляталі вяночак

З барвовых і тонкіх галін вербалозу сабе пад адзенне.

Шчэ сеялі ранні гарох у зямельку, таксама капусту,

Каб ураджай быў харошы і крэпкая хрусткая храпка,

Бульбу глядзелі ў скляпочках, на сонейка клалі пагрэцца,

Так  хлеб свой другі зберагалі старанна з пашанай вялікай.

… Па сцежцы няроўнай, старой і трыпутнікам шчыльна зарослай

Іду я  ў клопат  жыцця, што не вельмі насычана цішай,

Развіталася з родным куточкам, дзе “дыхае” бохан на лаве,

З вогнішча цёплая бульба стаіць у чугунку на загнеце.

Карані мае там засталіся, у хаце прасторнай і светлай,

Блізкім людзям Ягор’е пакінула радасць, надзею ў сэрцах:

У іх дзяўчо нарадзілася ў промнях прыгожага свята,

Стаць калісьці бабуляй маёй ёй прызначыць таемная доля.

                                                                                Н. Кожар