Там пад узгоркам, каля леса

Цячэ жыцця майго рака.

Вясной – блакітна ад пралесак

І льецца песня жаўрука.

 

Мясцін сунічныя паляны,

Бароў чарнічных чарада…

Спяшаю ў вёску на спатканне,

А у агародзе – лебяда.

 

Гады юнацкія пранеслісь

Нібыта коней табуны.

У горад людзі ўсе панеслісь

Да цешчы, пэўна, на бліны.

 

Бяжыць па сенажаці сонца,

Спяшаю сцежкай дарагой,

Блішчыць ліхтарыкам аконца

І кружыць бусел нада мной.

 

Я з цягам часу адчуваю

Малой радзімы карані.

І толькі тут адпачываю,

Калі схілюся да зямлі.

                                  В. Храбтова