У цэнтры Расон ёсць бяроза. На яе кары ў выглядзе вялікай плямы вырысоўваецца чорны сілуэт, падобны на самалёт… Ці не памяць з вайны?..
У вачах бярозавай кары
Самалёта сілуэт варожы
Анямеў з ваеннае пары.
Успаміны крапінамі множаць…
У меня сегодня день особый –
Ты признался мне в своей любви.
Побегу быстрее в поле я,
В поле, где ромашки расцвели.
Отчего так светло на посёлке,
И сознанье пьянит аромат?
Это яблони в пору цветения
Примеряют невесты наряд.
Край блакітных азёр, срэбных рэк і курганаў,
Край гаючай вады жыватворных крыніц.
Чалавек з добрым помыслам – госць пажаданы,
Край з паветрам ад водара спелых суніц.
На расоншчыне вёскі жылі
Меўшы клопат надзённы аб хлебе.
У блакіце над імі плылі
Аблачынкі ў аблашчаным небе.
Я заболела, кажется, серьёзно –
Душа в смятеньи, сердце бьётся звонко.
И понимаю – жить так невозможно.
И слово ставлю очень осторожно.
Чым акрэсліць любоў да радзімы малой?
Пакланюся бярозцы ды гаю.
У сасновым бары прывітаю імхі…
Гэта сціпла зусім – гэта знаю,
Толькі сціпласць душы не імкнецца ў грахі,
Я за гэта падзяку ёй маю.
Осень – мудрость природы
и зрелость,
Это – полные грусти глаза,
Увядания скорого смелость
И смола на стволах, как слеза.
От восхода до заката
Бьётся чёткий пульс страды.
Пропылённые ребята,
Кораблей степных ряды.
2016-05-01 - 2025-08-31
6522
