Сакавік, быццам хлопец, вясёлы і жвавы, гуляе-гуляе заўзята
Па дарогах Расоншчыны любай, па сонных палях і аблогах:
“Прачынайцеся, дрэвы, у лесе, узнімайце галіны да сонца,
Вербалозу кустоўе глухое ля стылых азёр прачынайся!”
Лютаўскі вецер гуляе ў бялюткіх сумётах,
Коціцца, кружыць і снегам у твары кідае,
Зіма валадарыць яшчэ на расонскіх прасторах,
Нібы каралеўна, мяняе шыкоўна ўборы.
В февральский день, должно, холодный, вьюжный,
Он в мир, отмеченный судьбой, пришёл,
Эпохе огненной правитель нужный,
В борьбе, в труде признание нашёл.
***
Не выдавай кахання ночы,
Не выдавай кахання дню,
Хай аб любові скажуць вочы,
Рука, што цісне даланю.
Свята прыгожае, свята сярпоў у валошках,
Свята жытнёвых снапоў на ўзмежку ля рэчкі,
Сцеле восень на золку палотны льняныя пад ногі,
“Дажынкі” ідуць урачыста, як пышныя госці.
Ужо восенню пахне паветра,
Запястрэла на дрэвах лісцё.
І язміна адцвіўшая ветка
Жаласліва глядзіць у вакно.
На душе так светло и немножечко грустно,
Словно важное что-то оттуда ушло.
И в скворечне оставленной тихо и пусто,
Ведь птенцы подросли, стали все на крыло.
Жнівень… Жніво… Песні жніўныя, жніўныя росы…
Месяц прыгожы і шчодры зямлю абсыпае багаццем:
Быццам нясе ручнікі залатыя з буханкамі хлеба
Ды кошыкі яблыкаў, рамкі духмянага мёду.
У кожнага ёсць свой куток на зямлі,
Што вабіць і кліча заўсёды,
Не толькі самотна ці добра калі,
Але й проста так, без нагоды.
Малая радзіма – алешнік і рэчка,
Найродны бацькоўскі парог…
Малая радзіма – утравелая сцежка
Да розных шляхоў і дарог…
2016-05-01 - 2025-08-31
6522
